دستور زبان مطالعه علمی و منظم زبان است. البته مطالعه علمی عبارت از تطبیق یک طرزالعمل منطقی است. مطالعه علمی نه تنها به علوم طبعی بلکه به تمام علوم و حتی موضوعات روزمره هم ارتباط میگیرد. بدینسان دستور نویسان معاصر اکنون به طرح دستوری می پردازند که شرح منطقی کامل و استواری از نحوه عملیه زبان باشد. یعنی هدف دستور علمی زبان تشریح عمومی حالات و عملیات زبان میباشد.

​

دستور نویسان قدیم غرب نیز در تلاش کشف قواعد منطقی زبان بودند ولی نظر عمومی این بود که لاتین منطقی ترین زبانهاست. بنابران میخواستند قواعد زبانهای مختلف را به اساس قواعد زبان لاتین بنا کنند به روی همین تقلید زبان دری در گذشته بر اساس قواعد زبان عربی نیز شرح میشده است در حقیقت آنگاه قواعد زبان بدون تغییر و تجویزی پنداشته می شد. در دستور های قدیم دری تعریف آن چنین آمده است.

​

" دستور زبان علم درست گفتن و درست نوشتن است." و یا " دستور زبان عبارت از مجموعه قواعد و قوانینی است که با رعایت آن در گفتار و نگارش از ارتکاب خطا ولغزش مصون میمانیم."    (پوهاند دکتور محمد حسین یمین)